Mijn jeugd was niet optimaal. Ik had ouders die van me hielden maar die vooral zelf aan het overleven waren. Ik werd gepest op school en heb een aantal ervaringen met seksueel misbruik meegemaakt. Niet echt een ideale start voor een kind . 

In 2009 kreeg ik te maken met nog een traumatische ervaring. Mishandeling binnen een relatie. Ik kon niet meer en toch hield ik ook dit verborgen voor iedereen. Ik had enorm veel nachtmerries en herbelevingen van mijn trauma. Maar ik hield me groot. Ik deed alsof er niets aan de hand was. Ik raakte hierdoor zelfs verslaafd. Tot ik in 2013 zwanger werd. 

Deze zwangerschap was mijn redding. Het was het eerste moment waarop ik voelde dat ik enorm veel shit moest wegwerken. Dat ik dingen anders moest doen, dingen wilde leren, beter moest omgaan met emoties.  Ik besloot dat ik alles op alles zou zetten om dit kleine wezen het beste te geven: hij moet het beter hebben dan ik het ooit had. Dat was het moment waarop ik begon met werken aan mezelf en dingen durfde te delen met mijn ouders, vriendinnen en therapeuten. Ik ben toen aan de slag gegaan met psycho-educatie, EMDR, haptotherapie en een behandeling in de verslavingszorg. Maar deed ik het eigenlijk wel voor mezelf? Of deed ik het alleen voor mijn zoon?

In 2022 bleek dat laatste het geval. Mijn vader overleed en ik zakte terug in mijn verslaving. Ik kon de pijn en het verdriet van zijn gemis niet aan en greep weer naar de drugs. Dit was natuurlijk het laatste wat ik moest doen. Al gauw besefte ik dat ik zo niet verder wilde leven. Dat was de tweede stap in mijn enorme transformatie. Via via kwam ik terecht bij een kliniek waar ik binnen vijf weken welkom was. Toen ik voor het eerst over deze kliniek hoorde wist ik: hier wil ik naartoe, hier ga ik geholpen worden en dit is wat ik nodig heb. Voor mij!

Tijdens de 6 weken dat ik opgenomen ben geweest in de kliniek, kwamen enorm veel herinneringen naar boven die ik jarenlang bewust of onbewust ontkend, verdrongen of verborgen heb. Herinneringen waar ik ruim 20 jaar niet meer aan had gedacht. Sindsdien ben ik gaan inzien dat mijn diagnose niet mijn schuld is. Er zijn mij dingen overkomen, ik had niet beter kunnen weten want ik heb bepaalde dingen nooit geleerd. 

Ook besefte ik me, Ik hoef me er niet voor te schamen. En anderen ook niet. 

De diagnose borderline heeft te maken met een combinatie van persoonlijke eigenschappen, mijn onveilige jeugd en een aantal traumatische ervaringen op latere leeftijd. Niemand met deze diagnose heeft hier zelf schuld aan. NIEMAND!